Zeebries en Lentebloesem

De eega heeft spit. Zij zit als bevroren in een stoel met enorme kussens, teneinde haar rugspieren te sparen. Dit malheur is een combinatie van een holle rug en een intensief turnverleden. Enfin: ik mag mij thans min of meer mantelzorger noemen waarbij ik hete dranken vervaardig en deze serveer alsmede dat ik voorzie in de aanvoer van kranten en  sudoku’s.

Verder doe ik boodschappen. Ik krijg een paginagrote lijst mee, onderverdeeld in hoofdstukken die de namen van de verschillende grootgrutters vermelden. In vind deze expedities een ramp. Het is weliswaar zo dat, voordat mijn vrouw in de kramp schoot, ik achter haar aanliep tijdens het boodschappen doen, maar daarbij duwde ik afwezig de kar en had ik geen oog voor wat waar betrokken werd. Nu moet ik daarover nadenken en vooral zoeken. Het supermarktwezen heeft een voor mijn mysterieuze indeling, die de wetten van de logica tart. Aldus zwerf ik met de moed der wanhoop tussen stellingen door, op zoek naar een bepaald merk kruidenzakje voor de nasi of naar de in de folder van deze week opgenomen kippendijtjes. Het gestaar in tientallen meters vrieskisten vol vleeswaren doet mij duizelen. Daarbij kan ik, nadat de wederhelft in een oogwenk de zojuist aangeschafte voorraden heeft gecheckt, terug omdat ik de houdbaarheidsdatum te krap heb genomen.

Nog vreselijker was de gang naar een filiaal van een drogisterij, waar ik bepaalde haarspray, enkele wasmiddelen met de vermelding “Zeebries” en “Zomerbloesem” diende te scoren, dit in combinatie met iets dat, geloof ik, de was zachter of frisser dan wel structuur gaf – weetikveel -, hoe het ook zij: het was een crime. Nadat ik mij aanvankelijk gelukkig prees dat ik vrij vlot op de haarsprayafdeling stuitte, zag ik met afschuw dat van het door de eega gewenste merk er 19 soorten waren. Negentien! Ik meende dat zij iets met een groene vermelding heeft, dus die maar meegenomen. Diep ongelukkig kon ik de rest niet vinden, te meer daar met name forse vrouwen zowel de doorgang als het zicht versperden. Een medewerkster hielp mij gelukkig, maar er was alleen nog maar Zeebries. Met lood in de schoenen ging ik met die waren huiswaarts.

De Zeebries was OK, zo bleek. Zelfs de haarspray vond genade in de ogen van de patiënt.

Ik mag vaker van haar boodschappen doen. Ik voel een lage rugpijn opkomen.

TEKST: ErRIK ENDLICH