Parkeerwoede
Aangezien een mens moet overleven is de wekelijkse gang naar de supermarkt dan ook een onderneming uit noodzaak. Ach, kon het maar per fiets! Maar een boodschappenwagen vol leeftocht past zelfs niet in een fietskar, bedoeld om een kinderschare bij de opvang te dumpen. Resteert het vervoer per auto. Deze parkeer je in de nabijheid van de grootgrutter. Tot zover de theorie. De praktijk is evenwel zoveel weerbarstiger.
Het aantal parkeervakken voldoet ruimschoots voor zover men zich buiten de sluitingsuren van neringdoenden waagt. In alle andere gevallen is het tenminste een survival of te fittest. Wij reden afgelopen donderdag het parkeerterrein op van ons winkelcentrum. Geconcentreerd en vooral gestrest zochten wij naar tekens van vertrek. Deze bestaan uit lieden die kennelijk hun boodschappen hebben gescoord en naar hun auto lopen, de kofferbak openen waarin zij de waren mikken, om daarop in te stappen en achteruit te rijden. Dit scenario is echter lang niet wat het lijkt: dikwijls verlaat de onverlaat zijn vehikel andermaal om bijvoorbeeld nog een bosje bloemen te halen. Soms stappen ze in om vervolgens langdurig in hun mobiel te tetteren of omslachtig te prutsen aan het mediasysteem.
Ondertussen staan anderen achter je auto te toeteren of gebaren naar hun voorhoofd of heffen zelfs een middelvinger. Dan rest slechts door te rijden teneinde een reeds verlaten parkeervak in te nemen. Dit is doorgaans een illusoire verwachting: alles is vol. Het scheelde dat wij de eerste in de rij auto’s waren, die wachten op een vrije doorgang. Dit biedt geen garantie. Toen een prutsende seniore bestuurder na vijf keer steken wist weg te rijden en ik superieur wilde inparkeren, werd ik verrast door een doorgewinterde aso die zijn gebutste en grote Beierse bak vol gas vóór ons parkeerde.
Ik stapte woedend uit, maar die vent was groot, breed en agressief. Na een half uur hadden we eindelijk een plaatsje.
We zijn met de winkelwagen naar huis gewandeld. Voorlopig heb ik mooi een parkeerplek.
TEKST: Erik Endlich