Overigens CDXCII

Het lijkt me traantrekkend jammerlijk als het zicht sterk afneemt, zoals bij mijn oude vriend,want mensen zijn dieren die verhalen bedenken, schrijven en lezen, dat onderscheidt ons, zonder schrijven en lezen zijn we dieren. Godlof kunnen verhalen ook worden verteld en herverteld -  dat stut het besef van waar we vandaan komen. Eigenlijk leef ik mijn leven lang vooral in mijn verhalen – ik heb gehoord dat ik vroeger thuis bij de kolenkachel de verhalen vertelde én aanvulde die ik op de kleuterschool en de lagere school van juffen en meesters gretig opzoog.

Als ik daar aan denk, weet ik ook weer hoe oud ik ben, een relict uit de tijd van kleuterschool, lagere school, meesters en juffrouwen en boeken van papier  – ingehaald door de tijd - een achterhaald leven. Ik ben me ervan bewust. Herinnering vreet fantasie. Mijn leven is niet zo zeer op de kop komen te staan door de beroerte die zo keurig niet-aangeboren hersenletsel wordt genoemd, maar door het verdwijnen van de orale en de schriftelijke traditie van vertellen en opschrijven. Wij zijn ons brein, zeker, maar dan toch vooral onze verbeelding in zicht en schrift.