Ontsnapping

Wij, te weten de eega en ik, mogen graag een goede film zien. Deze onderscheidt zich van de mindere filmprent door het geloof van de kijker. Ziet deze acteurs die de realiteit dicht weten te benaderen, dan heeft de toeschouwer de illusie dat het echt is. Hoe het ook zij, ik kan mij  persoonlijk niet los maken van de gedachte, dat wij kijken naar gewezen toneelstudenten die iets naspelen en daar een inkomen uit generen. Bedenkt men tevens dat er cameralieden, geluidslui en een regisseur omheen staan, dan is de lol er terstond af. Het is slechts fake.

Met sport is dat vanzelfsprekend anders; hoewel ook hierbij geld een rol speelt, doen atleten  hun stinkende best. Wellicht is voetbal een uitzondering, daar ook hier mening acteur actief is en vooral in het doelgebied van de tegenstander omstandig en zonder aanwijsbare reden ter aarde stort, daarbij luid misbaar makend. Ook hierbij wordt mijn ergernis gevoed.

Bij de Tour wordt ik geen moment in de verleiding gebracht om te twijfelen aan de oprechtheid van de coureurs. Je kijkt naar puur drama zonder het gevoel dat je bedonderd wordt. Ik volg steeds de etappes  ( het voordeel van een werkloos bestaan) en staar gefascineerd naar demarrages, sprintgeweld, klimgeiten, de fraaie Franse natuur en zij, die snoeihard tegen het asfalt stuiteren. Dat laatste is bijna voelbaar en het is hartverscheurend  te zien dat de bloedende renners vervolgens op hun fiets stappen. Waar voetballers via een brancard uiteindelijk in een ziekenhuisbed belanden, daar fietsen deze frêle mannen doodleuk met 60 terug in het peloton.

Dit uiterst fascinerende fietsgeweld laat mij geen minuut los. Waar ik gewoon ben – en geleerd heb – om mijn sprekende wederhelft nauwgezet aan te horen en adequaat te antwoorden, ben ik mij tijdens de Tour nauwelijks bewust van een lichte brom op de achtergrond, die naar ik later begrijp afkomstig is van mijn vrouw, die tevergeefs mededelingen doet.

Het is een ontsnapping waar ik in zit. Want de Tour wacht op niemand.

TEKST: ERIK ENDLICH