De binnenlanden

Wij zijn van de korte vakanties, zeg: een lang weekend. Dat komt omdat onze hondjes complex zijn.  Vanwege hun leeftijd, die dubbele cijfers telt, is een verre reis uit den boze. Nu zij de kofferruimte moeten delen, is hun bewegingsvrijheid tijdens het vervoer beperkt, kortom: grensoverschrijdend  transport is uit den boze. Eenmaal ter plaatse wordt comfort door het bejaarde duo op prijs gesteld. Aangezien het ook erfhonden zijn en Fremdkörper luid blaffend wordt aangekondigd, is buitenaf een vereiste. En dan zeggen ze dat een vakantie met  kinderen lastig is.

We vonden via een natuurhuisjesclub een adres in Friesland, dat aan alle eisen leek te voldoen. Afgezonderd  en nota bene op een woonboot, waar ons keffende duo een comfortabel treeplankje op en af kon. Het leek al met al een honds ideaaladres.

Nu, dat was het niet. De idylle van een afgezonderd bestaan zonder toestanden bleek zelfs in de Friese binnenlanden niet mogelijk. Omringd door een vloot van campers en een klein dorp aan vakantiehuisjes waarin diverse hondenbezitters, maakte dat onze inmiddels hees blaffende honden volledig uit hun dak gingen. Soms stierf hun doordringende vocale prestaties weg door druk verkeer, dat vlak langs de woonboten – want de onze bleek niet de enige – raasde.

Het betrof een smal B-weggetje, wat geen hindernis vormde voor de kennelijk lokale verkeersdeelnemers, die met een ongekend hoge snelheid naar onbekende bestemmingen ijlden. Althans: vooreerst was onduidelijk waar het naar toe ging. Pas later begrepen wij dat de dichtstbijzijnde supermarkt 25 kilometer ver is. Men wil kennelijk vlot heen en weer om leeftocht te scoren en daarbij zo min mogelijk tijd te verdoen. Dat er volgens Flitsmeister geen controle is, zal zeker geholpen hebben.

De combinatie van een al te gezellige omgeving gecombineerd met notoire hardrijders op twee armen afstand  onderstreept het belang van het gezegde, dat de mens reist om thuis te komen. Wat is het hier toch rustig.

TEKST ERIK ENDLICH