Busje

De  wederhelft en één van haar  collega’s zijn inmiddels 25 jaar werkzaam bij een interieurzaak.  De jeugdige en gedreven bazin  begreep dat dit jubileum bijzondere aandacht vereist, zij het zonder de formele plichtplegingen  die men met name  bij accountantskantoren en op de burelen van ambtelijke organisaties aantreft. Alsdan citeert de afdelingschef eentonig  uit het personeelsdossier.

Bij het interieurgebeuren ligt dat anders, aangezien collega’s telkens klanten van diverse pluimage en wensen van advies dienen en vervolgens, als het meezit, raamdecoratie, vloerbedekking, verf en zo verkopen. De extraverte natuur die samengaat met dit vak maakte, dat aan genoemd feestelijk gebeuren een bijzondere activiteit werd verbonden. Wij gingen namelijk met stokoude VW-busjes rijden. Daartoe vervoegden wij ons bij een in het buitengebied gelegen verhuurder van die kwetsbare vehikels.

Men had bedacht dat de twee busjes, waarover de personeelsleden werden verdeeld, zou worden gechauffeerd door personen die als droogkloot bekend staan. Niet qua karakter, maar vanwege de eigenaardigheid dat zij  de beheersing hadden om tijdens de rit alcoholhoudende drank te laten staan. Men moest blijkbaar direct aan mij denken, want hoewel aangetrouwd beschouwde men mij als een type dat men niet aan de toog verwacht aan te treffen. De ander, wel een collega, stond als “beheerst” bekend.

De bediening van de antieke busjes was bepaald een dingetje. Een oudere meneer met een druipneus gaf mij instructie, waarbij de teneur was: wees in godsnaam voorzichtig met ontkoppelen en schakelen en rij uiterst langzaam. Vervolgens diende ik een soort van examen afleggen, waarbij uit het innerlijk van de bus tandwielen kraakten, de motor kreunde en het vervoermiddel hortend en stotend de weg vervolgde. De man was zichtbaar verontrust en vroeg of er niet iemand anders was die wel met dat delicate spul kon omgaan. Dat was dus niet het geval.

Enfin, we gingen op weg waarbij ik aanvankelijke problemen ondervond bij het correct inleggen van de enorme vloerpook in de juiste versnelling en het juist interpreteren van het aangrijppunt van de koppeling. Vanwege dit  stoterige verloop vloog iedereen van voor naar achter en omgekeerd door het antieke busje. Ik kreeg gaandeweg echter meer vertrouwen en alras schoten wij met joelende motor en met snelheden waarvoor eerder gewaarschuwd was over modderpaden en snelwegen, waarbij ik zodanig geconcentreerd het hoepelstuur en de reuzepook bediende, dat ik geen oog had voor de doodsbange passagiers. De man naast mij las het routeboek voor waarbij hij steeds na het voorbij jagen van een kruispunt riep, dat wij daar links- of rechtsaf hadden moeten gaan. Vervolgens draaide ik  over boerenerven en juist voor aanstormende auto’s terug naar het vorige punt, maar door een gelukkig toeval bleef iedereen ongedeerd en beleefden wij een avontuurlijke rit.

De busjes zijn inmiddels ingeleverd. Ik heb niets gehoord van de exploitant. Nog niet.

Erik Endlich