Boeboe

Het krijgen van een kleinkind is geen vanzelfsprekendheid.  Vanzelf dien je tenminste één kind te verwekken, maar wie zijn kansen op kleinkinderen wil vergroten moet een forse kinderschare nastreven. Dan nog staat of valt een en ander op de bereidheid van de Nachwuchs om voor nageslacht te zorgen. Nu: onze dochter heeft een zoontje ter wereld gebracht, zulks mede dankzij de voorlijke activiteiten haar echtgenoot. Inmiddels is het joch, dat liefkozend “Oliebol” wordt genoemd, zeven maanden oud.

Zijn koosnaampje verwijst naar het bolronde koppie van het manneke, hoewel zijn olijke aard eveneens  verantwoordelijk is voor die bijnaam. Hij trakteert veel omstanders op een buitengewoon aanstekelijke schaterlach, voorzien van grote pretogen. Het is een bijzonder mooi kind. Het zou natuurlijk merkwaardig zijn als grootouders zich beschaamd afwenden van een in hun ogen oerlelijke kleinkind, maar ook objectieve buitenstaanders prijzen Oliebol om zijn ongewoon knappe  trekken.

Aangezien Oliebol en zijn ouders ongeveer 150 km verderop wonen, zijn onze bezoeken iets minder frequent dan wenselijk, maar eenmaal daar zijn onze inspanningen er op gericht om de kleinzoon tot die aanstekelijke lach te verleiden. Oma vindt hij op voorhand een giller – maar ik zit enigszins in de twijfelzone. Wellicht vanwege mijn lange lijf en dito ledematen en de wat moeizame motoriek die daarmee verband houdt. Enfin, ik maak mij dan onwillekeurig klein en daarbij heb ik mij aangewend bijzondere geluiden te maken. Sterker: ik acht mij onderhand een bedreven artiest van auditieve uitingen als het gaat om diverse landdieren en vogels. Ik tuit dan de lippen en produceer trillers, fluittonen, boeboes en ik maak ploppende alsmede tokkende geluiden, alsof een verstopt riool wordt verholpen.  Niet zelden vormt de schaterlach van Oliebol de beloning van mijn imitaties.

Nadeel is  wel dat ik op de doorgaans heimelijk met de telefoon geschoten foto’s oog  als een volstrekte idioot: het is een ronduit beschamende vertoning. De verwrongen mond en mijn in elkaar gedoken houding  doen de handen ineen vouwen en prevelen: dat Oliebol later toch maar niet op zijn opa gaat lijken.

tekst: Erik Endlich